Turnstile – Glow On | post-hardcore |
Wiecie co mnie nie martwi? Śmierć rocka. Mimo tego, że jestem w głębi duszy dość rocko-skrętny, czuję się kompletnie w porządku z dominacją popu, r&b i rapu. Mogę sobie nurkować w wybranych dekadach XX. wieku, w których jeden tydzień wydawniczy miał do zaoferowania zazwyczaj kilka fantastycznych rockowych płyt i nie troszczyć się o dzisiejsze czasy, kiedy to większość rockowych premier okazuje się być napompowanym rozczarowaniem. Przeglądając historię moich topek orientuję się, że ostatni raz, kiedy uwzględniłem w nich takie prawdziwe, konwencjonalnie rockowo-rockowe wydawnictwo (nie uwzględniam gitarowej psychodelii Rangers i międzygatunkowego podróżnictwa The 1975 – to są FIUŻYNY), było to na samym początku mojego pisania, w jej pierwszej edycji, 4 lata temu omawiając Greatest Hits Remo Drive.
O tej płycie właśnie myślałem, gdy pierwszy raz uderzyło mnie Glow On. Oba albumy łączy zorientowanie na energię, dynamikę i melodyjność, które nie jest zakłócane przez żadne artystowskie zapędy. Oba albumy siedzą dokładnie koło siebie w moim sercu, a nie chcę robić z tego tekstu analizy porównawczej, więc skupię się na tym, co Turnstile wyróżnia na tle wszystkich, a jest tym wybitna produkcja i miks. Nie będzie to żadną przesadą z mojej strony, jeśli przyznam, że to najlepiej brzmiące gitary ostatnich lat. Brzmią w stu procentach pełnie, jakby wyciskano z nich miąższ i sięgają częstotliwości o jakich koledzy po fachu z kręgów neo-post-punkowych mogą tylko pomarzyć. W rezultacie, już po pierwszym odsłuchu nie chce się sięgać po żaden inny gitarowy sok niż ten z napisem Glow On. Ten jest po prostu tak orzeźwiający.
Disco Musicam 